خادمش ابر است و باران، قبرهای بی‌ضریح           زائرش خاک است و طوفان، قبرهای بی‌ضریح
صحن آن بسیار جامع، صحن آن بسیار پهن           صحن آن دشت و بیابان؛ قبرهای بی‌ضریح

می‌شود پرسید داغ، از سنگ‌های آن حدود           ظهرهای داغ و سوزان، قبرهای بی‌ضریح
بادها از بس که اینجا خاک بر سر می‌کنند           حالتی دارد پریشان، قبرهای بی‌ضریح
حضرت اَمُّ البنـین و حـمزه و بنت اسـد           بی‌ضریحی شد فراوان قبرهای بی‌ضریح
نیمه‌شب‌ها در غـبار غـربت بی‌زائـری           می‌رسد مردی شتابان، قبرهای بی‌ضریح!
غیر شمع چشم‌های حضرت صاحب زمان           فاقد شمع و چراغان، قبرهای بی‌ضریح
اشک‌هایم در می‌آید بغض‌ها سر می‌کشد           پای هر بقعه در ایران، قبرهای بی‌ضریح
کاشکی از کعبه سنگی، از نجف هم آجری           کاش کاشی از خراسان؛ قبرهای بی‌ضریح
کاش سنگی، دود اسپندی، چراغی، پرچمی           مثل گـلزار شهـیدان قـبرهای بی‌ضریح
کاش زهرا هم همین اندازه قبری ساده داشت           بگذریم از بیت پایان قبرهای بی‌ضریح!